...

Het is hier alweer zondagmorgen, en  terwijl ik dit schrijf liggen jullie waarschijnlijk nog op één oor. Onwillekeurig blijf ik toch altijd met een schuin oogje naar onze Nederlandse klok kijken.
Wij hebben de zondagse samenkomst al achter de rug, en met een “lekker bakkie koffie” en Psalmmuziek voelt het echt ouderwets zondag.

Groot Nieuws

We weten het al een tijdje, maar nu mogen we wereldkundig maken dat wij bij leven en welzijn voor de eerste keer opa en oma hopen te worden! Het geduld van onze zoon Erlend en zijn vrouw Eva is een paar jaartjes nogal op de proef gesteld, maar net nadat ze hun kinderwens teruggelegd hadden in de handen van onze Schepper-Vader  en besloten hadden met alle behandelingen te stoppen, gebeurde het wonder! Een speciale zwangerschap voor een speciaal stel!!!
Goddank!
En denk nou niet, dit is normaal of psychisch logisch, dat kan allemaal best, maar wij kiezen er voor om God van harte te danken en Hem te vertrouwen dat hij deze zwangerschap tot iets moois zal maken en het kind een bijzonder kind zal zijn. Maar ook dat laatste is bijna vanzelfsprekend,want welk kind is niet bijzonder? Het interessante is dat zelfs mensen die niet in God en wonderen geloven (dat zeggen ze tenminste) bij een geboorte toch altijd zeggen dat het een wonder is!

Laatste loodjes school

Een terugblik op deze week: Het leven ging gewoon door, ieder op zijn eigen plekje.
De school werkt stug door naar het einddoel, dat is voorlopig de afronding van een schooljaar. Meesters en juffen druk in de weer, de kinderen nog wat laatste inspiratie inblazend. Sinco druk met de laatste afwerking van het jaarboek, de laatste presentaties, toetsen, enz. De leerlingen ronden hun aardrijkskundelessen af met presentaties over het tropisch regenwoud. Daarnaast moest elke groep een collage maken vanuit een bepaalde invalshoek: locale bevolking, steden, houtindustrie, gezondheid/geneeskrachtige planten, natuurbescherming e.d. Het waren interessante presentaties. Gelukkig was ook duidelijk te merken dat ze dit jaar veel beter hebben geleerd om zich te presenteren.

.

Gala-avond

Elk jaar wordt er voor de highschoolklassen een uitgaansavond georganiseerd. Wij zouden zeggen een “gala” avond. Alles helemaal in stijl volgens de etiquette.
Al maanden van te voren waren de meisjes op zoek naar een geschikte avondjapon.
Ik weet niet of ik het wel eens verteld heb, maar er zijn in PNG heel wat  tweede handswinkels voor kleding. Gedragen kleding in alle soorten en maten wordt uit Australië aangevoerd in grote hoeveelheden.  In winkels of hallen of op de open markt kun je dan voor een prikkie aan kleding komen. Sommige zaken hebben het netjes gesorteerd op soort, mannen- en vrouwenkleding, kleding voor kinderen, op hangers of in bakken. Maar vaak ook liggen er bergen met echt van alles door elkaar. Zoek het maar uit! Veel zendelingenvrouwen en –dochters vinden het een sport om daar het beste voor de laagste prijs uit te halen. Soms zit er wel eens iets nieuws tussen of in goede staat. Soms kwaliteitsmerken, maar ook veel afgedragen en kapotte spullen. Maar de prijzen zijn in elk geval altijd ontzettend laag. Het  moet voor de plaatselijke bevolking natuurlijk bereikbaar zijn. Voor hen is het bedoeld.

.

Maar uit die winkels hebben sommige meiden echt mooie avondjurkjes op de kop weten te tikken.
Ik had de eer om hier en daar nog zo’n japonnetje te mogen vermaken zodat het goed op maat was.

Zelfs kregen de jongens en meisjes deze week nog een aparte les in etiquette. Dat zal voor de nodige lol gezorgd hebben. De jongens moesten leren dat ze de deur voor de dames moesten openhouden of de stoel naar achter schuiven en weer aanschuiven bij het aan tafel gaan. Het spijt me dat ik er niets van gezien heb, ik heb het alleen van horen zeggen.het waren echte gentlemen.  Er waren uiteraard enkele chaperones in de bevoorrechte positie om de nieuwgeboren “elite-club” te begeleiden.

Gisteravond was het zo ver. Vanaf de lunch waren de meiden al druk bezig met hun haren in de krul te zetten, enz. enz. En, zoals zich laat raden, de jongens stopten 10 minuten voor vertrek hun voetbalspel of waar ze maar mee bezig waren, en kleedden zich snel om, kamden hun haren en “that‘s it!”
De groep ging  naar Liamo, had daar een diner en een heleboel gezelligheid, waar ze vast met veel plezier op terug zullen kijken.

.

Aardbeving

Deze week hadden we ook voor het eerst een echte aardbeving in de buurt. Ik vond het wel een beetje jammer dat ik het pas wist toen het alweer bijna over was. Ik stond bij de tafel deeg te kneden, dus was lekker in beweging. Ik had die morgen wat hoofdpijn, dus ik was maar matig verbaasd dat ik me ineens zo duizelig voelde. Ik gaf daar dus geen aandacht aan, tot onze buurvrouw kwam vragen of ik de aardbeving ook voelde. Eh, nou nee, eigenlijk niet. Toen keek ik eens om mij heen en zag dat een lepel aan het lepelrek boven het gasfornuis zachtjes heen en weer schommelde als een klepel van een klok. Dat was dus het enige waaraan ik kon zien dat het echt zo was. We gingen naar buiten, Judith en ik, en anderen waren ook naar buiten gegaan. Maar toen was het al haast weer voorbij. 
Later hoorden we dat er een aardbeving was  van 6,1 op de schaal van Rigter met het epicentrum 100 km verderop.  Best serieus dus. Maar goed, wij zijn er soepel doorgekomen.  Nu is het alleen een interessante ervaring, waarover je naar huis kunt schrijven.

Kasia

Vrijdags heeft Sinco vaak even een wandeling naar het dorpje Kasia, een half uurtje lopen hiervandaan. Een van onze werkers - Bosco - had hem gevraagd of hij wat foto's wilde maken van zijn gezin en vooral ook van zijn kerkje en haar leden. Na schooltijd om half vijf 's middags zou Sinco er heen gaan. Een van de leerlingen - Robby - liep voor de gezelligheid mee. Toen ze in Kasia aankwamen was het gezin nergens te bekennen noch de kerkleden.

Dan maar wat fotootjes van de mensen die er wel waren - commentaar van Sinco:

Eerst een visser die zijn netten repareert.

De natuurbescherming is druk doende om de mensen te leren op een verantwoorde manier te vissen om het koraalrif en de visstand in goede staat te houden.

Dat is een lange weg die zijn eerste vruchten begint af te werpen.

We passerden het huis van een van de werksters (wokmeri) op de basis.
Ze zaten er luchtig bij. Snel schoten ze wat aan om op de foto te kunnen.

Ze hebben duidelijk andere normen voor bedekking met kleding dan wij, maar als er buitenlanders langskomen doen ze toch wel wat aan.
Op de een of andere manier vinden alle mensen hier foto's prachtig.

Men wilde dat ik een foto nam van deze twee kleine kinderen.

Zij dachten er zelf kennelijk anders over!

Een "keuken" van een van de betere huizen in Kasia.

Voor zover ik het nu kan beoordelen is dit ongelooflijk luxe.

Voor ons zou dit een kookeiland zijn van alle gemakken voorzien.

Bosco trots in "zijn" zondagse kerkje. Ze komen hier met 4 gezinnen 's zondags samen. Een van onze bewakers - Paul - is daar ook bij met zijn gezin.

De voorganger is een goede kennis van onze zending en heeft vroeger cursussen bij ons gevolgd.

Het ist fijn om de mensen zo steeds beter te leren kennen.

.
.

Op de terugweg naar huis kom ik altijd langs dit grasveldje met uitzicht op de twee "oude?" vulkanen. Prachtig.

Aan het eind van het veld een gezinnetje dat altijd zo vriendelijk gedag zegt als ik langskom. Ik heb maar eens een fotootje van hen gemaakt. Dat ga ik ze straks even brengen. Dan heb ik weer even een lekker wandelingetje en een praatje.

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!